Estructura web

domingo, 21 de junio de 2015

viernes, 19 de junio de 2015

XX Travesía Integral de los Montes Aquilianos 2015

XX Travesía Integral de los Montes Aquilianos 2015
(by Luis Rodriguez)



60 km por el Sur de Ponferrada cresteando la cordal de los montes Aquilianos.
20 km para llegar a la sierra, 20 km para subirla y crestearla y 20 km para para bajarla y disfrutar de lo hecho. Así se puede resumir esta prueba que lo tiene todo, es no competitiva, está hecha prácticamente por voluntarios entusiastas, tiene de todo, variadísima y está pensada para disfrutar de la montaña en todas las modalidades. Camiseta, bidón de agua, avituallamientos completísimos, placa conmemorativa, diploma y empanadas variadas exquisitas en meta, todo por 4 duros.


Salimos a las 6 de la mañana, buena hora para acabar pronto después. Me encuentro con Adolfo Docasar y con Arca en la entrega de dorsales, 600 y pico corredores, en la salida vuelvo a coincidir con Adolfo y sin darnos cuenta la gente comienza a correr, no hay pistoletazo de salida y es un poco raro, inhabitual… Salimos de Ponferrada y tras unos primeros km sin pena ni gloria se empieza a hacer de día y comienzan también a llegar los sitios más chulos… Se calienta bien corriendo al lado del Río Oza, nos alcanza Juan Carlos del Xesteiras y vamos un rato hablando hasta el 1er Avituallamiento en Villanueva de Valdueza, allí él sale antes y nosotros, subimos un primer repecho despacio para bajar lo comido y bebido.


De nuevo distintos ambientes, cambiantes, a ratos el Río Oza de nuevo hasta que llegan las primeras vistas de montaña, corremos prácticamente en línea de nivel ladeando una montaña y viendo lo que nos espera en el 2º tercio, es un encinar bajo que deja ver de vez en cuando y muy cómodo para correr. Llegamos al km 20 en el que está el 2º Avituallamiento, Montes de Valdueza, donde muchos dejaron una bolsa con cosas de recambio, entre ellos Adolfo, paro más, como y bebo tranquilamente.

A partir de aquí se separan los dos recorridos, 60 y 47 km, estos últimos no suben la sierra y enganchan con la bajada nuestra posterior. Empezamos a elevarnos por un castañar inmenso, altísimo… una gozada. Tenemos un par de repechos, unos prados altos y la bajada a Peñalba,  otra vez primero entre encinas y después por una fraga más abajo en el valle. Peñalba, muy bonito, un pueblo restaurado y con una pinta buenísima, aquí está el 3er avituallamiento y aquí empieza la jarana, de la buena, toparriba 4 km hasta el pico más alto de los Aquilianos, Silla de la Yegua con 2.135 m. A mi me pilla en el peor momento, estoy muy mojado de sudor,  con el estómago mal, por no cenar no que tenía que cenar, y no tengo ganas de comer, sólo hay fruta y no puedo llevarme nada.

Así es, en cuanto empieza la pendiente veo que no voy bien, reduzco el ritmo y dejo que se vaya Adolfo, para subir cada uno tiene que ir como más cómodo le es, me pasan muchos, llegamos al final del tramo con más pendiente, ese que no te deja ver que hay más allá. Empiezan a aparecer más moscas de las aconsejables, madre que las parió, entre ellas y el sudor… tengo que pararme… estoy sin gasolina… pasar al modo quemar grasa no es automático, para esa parada escojo un minillano en la ladera por la que ascendemos al que no le da mucho el aire y con buenas vistas. Es un contraste poco habitual, zona montañosa pegada a una superexplanada en la que está Ponferrada que se ve a lo lejos… #mecagoenlaleche, hasta allá tengo que ir pa tomarme las garimbas, pienso.

Después de relajarme, agradecer las preocupaciones de los que pasan y me ven allí sentado y tomarme 3 pastillas de sales de las de chupar pero masticando (era lo único que llevaba), continuo, ya mucho mejor, queda bastante de subida pero no tan empinada, que es lo que me fastidia a mi, y además va teniendo zonas de descanso donde reacomodar os cadrís… llego a las antenas, está allí el 4º avituallamiento, me siento con mi bebida y mi comida apoyado en el caseto de las antenas y recupero sin prisa…

Cuando me levanto veo que así es, coloco los bastones en modo bajada y fiesta…. Crestear los Aquilianos no es lo de Ancares pero mola mucho también, ahora es cuando paso yo a gente, según se me va acomodando la jalamia en el “estógamo” voy bajando, e incluso subiendo los repechos de los picos mejor. En la bajada del penúltimo vuelvo a conectar con Adolfo, subimos el último y más feo juntos, por un cortafuegos reempinao, que el que lo hizo no quedó a gusto y supongo que se mató con la máquina que lo hizo monte abajo. Llegamos arriba y está el 5º avituallamiento,  no como nada, tengo la panza llena aun, sólo bebo y oigo que no se a qué hora indecente pasó Arca por allí, un poco de respeto coño, que duerma una siesta por el camino o algo… jajaja.


Se acabo lo duro, ahora quedan 20 km de bajada, con lo que no es muy dura, excepto los primeros 500 metros después de este último pico que si tiran suicida hacia abajo, llegamos a un llano entre pinos jóvenes con una corredoira invadida por césped prácticamente, lo que se agradece la leche a estas alturas, #pajorobarla pasamos en breve a otra, pista ya, dura como su p... ...e y sin vegetación que nos de sombra, y que sólo le faltaba ser empinada… pero bueno, al final se hace güena y al rato empezamos a entrar de nuevo en zonas estrechas y con vegetación.


Antes de llegar al Avituallamiento de Ferradillo, tenemos una bajada zigzagueante entre robles principalmente, de las que te hacen sentir que vas más rápido que… que, que, que… Dios que buenos esos casi dos km y encima al llegar a l abrevadero número no sé que ya, tenemos cocacola y agua fresquísimas, hasta te rellenan las botellas con el agua de la fuente para que te duches literalmente con ella, que más se puede pedir?…. Pues que las cervezas que tenían allí fueran Estrella, no San Miguel, leches… y encima era l oque menos fresco estaba... meo de gato, más, menos.

Desde aquí el desnivel que descendemos ya es menor, pensaba que además sería feísimo por lo que me contaban pero tampoco tuvo queja, parábamos en todos los sitios y canalizaciones de agua a refrescarnos y llegando a Ponferrada nos metieron por la zona del río, trozos de zonas que inunda en crecidas que volvieron a llevarnos a lo que fueron lugares muy bonitos durante toda la carrera. Esto antes de entrar en la zona ajardinada fluvial ya en la propia Ponferrada, que recorrimos hasta debajo del castillo, al que ascendimos para tomar los últimos 500 metros hasta la meta.




Resumiendo un día estupendo, compañía magnífica, empanada de meta exquisita, cervezas de la furgo impagables y nueve horas y media casi, de un recorrido recomendabilísimo, sobre todo para quien quiera probar su primera ultra y tener muchas papeletas de acabar bien y contento.


Luis nos ha acompañado su crónica con un acceso a un plano con los videos que grabo durante la prueba.

Muchas gracias nuevamente.

viernes, 5 de junio de 2015

CASting en la montaña con BLAS


CASting en la montaña con
BLAS


Me gustaria poder hacer una presentacion como dios manda para este "personaje".
Alegria, compañerismo, organizacion de eventos...
Pero creo que todo se resume en que es más facil tropezarse con Blas que con una piedra en la montaña 


1 – NOMBRE: Blas, dicen que “O Corzo” pero todo mentira.

2 – FECHA DE NACIMIENTO: ni me acordo ,  creo que o 09/02/1962… como dirian as rapazas eso non se di.

3 – PROFESIÓN: Enfermeiro  , ademais técnico superior en prevención de Riscos Laborais…pero o meu realmente e a enfermería.

4 – UNA COMIDA: Todas , pero eu creo que uns calamares da ria fritos da ria ou una boa lubina ao forno. Poucas cusas non me gostan.


5 – UNA BEBIDA: Auga , despois una boa Estrella e o viño sempre que sea bo.

6 - ¿DESDE CUANDO EN LA MONTAÑA?: Pois montaña de verdade dende fai 13 anos. Abntes  gostabame camiñar polo monte ou por outros sitios, pero todo ven de empezar a facer senderismo co meu clube de montaña de sempre , O Carroucho . Recordo a miña primeira saida a  Burbia quedei  flipado e sigo flipando cada paso que dou pola montaña.

7 - ¿PORQUE LA MONTAÑA?: Felicidade e libertade

8 - ¿QUE  TE GUSTA HACER EN LA MONTAÑA?: Todo o que implique actividade, escalar non e o que mais polo tempos de espera , o demais valeme todo , pero camiñar e ascender picos e o que em enche. O hielo tamben me gosta.




9 - ¿CUAL HA SIDO TU MAYOR LOGRO EN LA MONTAÑA?: Ascender o Montblanc sin utilizar ningún remonte  nun soi dia , 17 horas en total…. Cando vin a cima esco0menceia chorar e creo que ainde estiven chorande  ledici  5 minutos mentras falaba con Rakel… adeis o dia  metereoloxicament falando foi tan bo que  nos dimos o luxo de estar mais de media hora na cima…….
 En carreiras facer a Travesera e terminala, sin duda para min a carreira de montaña mais dura dun soio dia.

10 – UN LUGAR DONDE NO TE CANSAS DE IR: a montaña con amigos. Si te refires a zona montañosa  para min Pirineos e Alpes  son o paraiso. Pero O Courel tenme namorado cos seus bosques e Picos polo abrupto que e.




11 – UN LUGAR DONDE NO VOLVERIAS: Ningun , voveria a todolos sitios , cada momento e diferente ainda que o sitio sexa o mesmo.

12 – UN LUGAR DONDE TE GUSTARÍA IR:
Subir o Cervino e un dos meus retos
Gostariame ir a calqueira sitio  do mundo , soio necesito ter a sensación de seguridade, non me gostan os sitios onde  os meus movementos estén limitados por motivos de  seguridade ou pola dependecia de ir nunha viaxe organizada, eso non poderia soportalo.

13 – ALGO QUE SIEMPRE LLEVAS AL MONTE: Gañas de pasalo ben, frontal , manta de supervivencia e uns esparadrapos.

14 – ALGO QUE NUNCA LLEVAS AL MONTE: Auriculares

15 – UNA PRUEBA EN LA QUE TE GUSTARÍA TOMAR PARTE:
Tor de gegants.



16 – UN RETO:
Non son de retos sinon de  dia a dia, eso si cando intento algo si que quero terminalo e consegilo. Son moi tenaz.

Poder voltar a correr, o cal agora e mais que difícil debido a miña lesión.
17 – ¿QUE SUBIRIAS AL K2 PARA CELEBRARLO?
Non subiría nunca ao K2 , non me gusta o himalayismo e todo o que supon , prefiro picos hasta 5.000 m. onde podese facer una ascenso directo sin ter que estar montando campamentos base. Para min a montaña ten que ser o mais sinxela posible.

18 – RECOMIENDALE A ALGUIEN LA MONTAÑA:
 Os que a conocen pensó que non necesitan consellos . Os que no a coñocen e que vaian a por ela pouco a pouco , que escomecen con unha montaña faciel , disfrutona  e con bo tempo, a montaña e un lugar para disfrutar  e contemplar como cada un quera , uns correndo outros simplemente mirandoa. Pero eso si que a deixen millor do que atoparon.

19 - ¿PORQUE O PORQUE NO EL CAS?
O CAS e meu club de atletismo, e meus amigos  das carreiras de montaña , pero creo que ,mentras exista O Carroucho en el estén certas persoas as que eu debolle todo o meu amor pola montaña , seguirei federándome con eles , non facelo seria una traicion a min mesmo.
Eu sei que  tamben asi me queredes no CAS ( ou eso espero eu).
 Por certo para min o Cas e una gran familia, e sa sabedes que a familia ten cousas boas e malas. En serio a capacidade de agluinar que ten o Cas e excepcional.

20 – CUENTANOS LO QUE QUIERAS.
Pois que con esto de que todo o mundo quere ir a montaña e quere empezar polo mais difícil eu dirialles que a montaña e como escomenzar a camiñar , temos que ir paso a paso , non vale chegar e apuntarse a traveseira…… aprender a sentila , coñocela e amala e o obxetivo e cando non o podas facer de una maneira faino de outra, e o primeiro principio cando un vai a una montaña e saber como e , os perigos que ten e levar un mapa, como minimo.

 Longa vida oa CAS





miércoles, 27 de mayo de 2015

EL CAS MONTAÑA EN EL UTAC


EL CAS MONTAÑA EN EL UTAC





Un total de 22 deportistas de CLUB se desplazaran este sábado día 30 para participar el en las diferentes distancias de trail en O Courel una de las pruebas más interesantes de las que se celebran en nuestro pais.
Tres modalidades que seguro haran disfrutar a tope a nuestras "cabras": Minitrail: 16 km, Trail: 43 km. y la prueba reina el UTAC con 86 km y 5.850 metros de desnivel positivo.
Como podeis ver, solo el perfil ya asusta.

Mucha suerte a todos y LUMEEEEE.


lunes, 18 de mayo de 2015

QUIROGA TRAIL CHALLENGE 2015 (by Ramiro)

QUIROGA TRAIL CHALLENGE 2015
(by Ramiro)


Este año fuimos invitados por nuestro Maestro y amigo Blas Rodríguez a participar en el Quiroga Trail Challenge 2015, exquisitamente organizado por la gente de Tourgalia. Consta de 2 pruebas: Trail do castelo y Trail do Lor, ambas con su versión “normal” (42km y 4.800m acumulados para O castelo y 46km con 6.000m acumulados para Lor) y una versión “mini” (23km con 3.000m para Castelo y 18km con 2.600m). Como parte al aliciente para participar, además de la propia temeridad que se nos presupone a los montunos, se sortearon 2 dorsales gratis para cada una de las pruebas entre los interesados del CAS. Quiso la Diosa Fortuna que la suerte me sonriera dos veces al salir agraciado en ambos sorteos, así que con los bolsillos repletos de dinero por el importante ahorro, me lié la manta (o la mochila) a la cabeza y allá me fui.
PRIMERA ETAPA: TRAIL DO CASTELO



            Tras haber corrido la Maratón de Barcelona (sí, también vamos al asfalto de vez en cuando) logrando MMP con un entrenamiento previo digamos que escaso (tampoco es que la marca previa fuera una maravilla), me creía el Rey del Mundo y una semana después estaba arrastrándome por los montes de Dexo en el Costa Trail de Oleiros, y no contento con eso me planto en la salida del Trail do Castelo el 28 de Marzo para intentar hacerme con los 42km sin pestañear.

Salida tranquila, sin prisas que todavía queda mucho que trepar, en compañía de la gente de CAS. Tanto los de la “larga” como los de la “corta” compartimos los primeros km de recorrido que consistieron en un sube y baja por distintos terrenos: tierra, barro, pizarra y agua, mucho agua. Parece como si la organización tuviera especial interés en que conociéramos todos los afluentes, riachuelos, regatos y charcos e la zona.  Llegué a contar hasta 4 cruces de río en menos de 500m de recorrido; el mismo río. Salgo con Jorge y Fátima, que se queda atrás por un pequeño percance (luego me alcanzaría). Jorge, como siempre, haciendo el cabra con su continuo adelanta-retrocede. Me paso una baliza y subo por donde no es pero gracias a él recupero la senda correcta. Al final se harta de esperarme y se aleja dando saltitos. Tras el primer avituallamiento, en el km 8, me alcanza Begoña Brión, quien será mi agradable compañera de penas hasta coronar el alto da Torca (km 15) después de un cortafuegos que costó subir caminando a pleno sol y por el que mucho antes subió el “Gran Arca” trotando como si de un falso llano se tratara, para posteriormente pasar saludando a las chicas del avituallamiento sin tan siquiera parase a beber (no dejo de alucinar).




Nosotros si paramos; de hecho casi ni éramos capaces e caminar. Tras beber un poco y tomar unas naranjas estupendas nos alcanzan los escobas (Blas y Rakel) acompañados de Fátima, Aida y otro chaval del que no recuerdo el nombre. Begoña se despide y nos deja a los rezagados disfrutando de las vistas.

Se inicia un descenso técnico (muuuyy técnico) por terreno lleno de pizarra suela con gran desnivel que va a condicionar mi carrera definitivamente. Me he equivocado al escoger zapatillas y mi maltrecho metatarso se resiente dentro de las Cascadia a cada nuevo paso. Llego abajo tras unos 5km interminables y empiezo a subir con Blas y Rakel animándome sin parar (vaya lujo contar con unos escobas tan majos). El pié va aguantando, y subiendo en terreno firme no siento molestias. Estoy lleno de energía y ánimos nuevamente por lo que pienso que acabar es posible. Pero poco me duró la alegría pues esto es puro trail del duro y la organización no entiende de senderos y caminos hechos. Nueva bajada brutal, incluyendo descenso por cuerda hasta un río en el que me refresco nuevamente. Pero el pié dice que “hasta aquí llegamos chaval” y con todo el dolor de mi alma comunico a mis escobas y  ala organización de me retiro en el avituallamiento de Rugando (km 25) tras 1.500m de ascenso y 5:30hrs peleando. Traslado a la meta en coche y reencuentro con Bea y Edu que hicieron la corta y descansan en la hierba. Saturado de correr y mentalmente tocado, decido darme un descanso y replantearme el calendario.



SEGUNDA ETAPA: TRAIL DO LOR
             Una vez sanadas las “heridas” de Castelo y decidiendo no participar en la Travesía do Xalo la semana antes por molestias en el metatarso (mi amigo el neuroma de Morton seguía recordándome su existencia) me lanzo a por el siguiente desafío con el Trail do Lor (me había salido gratis, no podía fallar). Esta vez, consciente de mis limitaciones, me decido por la versión corta (18km y +1.400m). salimos de Sada tempranito Begoña, Manuela, Carlos “O Catalán” y servidor. En el otro coche viajan Bea, Alberto y Felipe. Llegada a Quiroga, recogida de dorsal, unos cuantos saludos (Jabalí, Carlinhos, Blas, Rakel, Javier Estévez, Fátima y Fernando, Luis, …) y a tomar un cafelito con su respectivo bizcocho de chocolate en la panadería de enfrente.  Salida en el pelotón de cola (que ya no abandonaría más) con Carlos, que será mi fiel escudero en esta cruzada, Bea, Begoña y Manuela.

Los ritmos de cada uno nos van separando y tras un breve recorrido por las calles de Quiroga enfilamos monte arriba por un cortafuegos que en frío se antoja durísimo. Escucho a Blas gritando desde atrás “que vienen los de Podemos” y con el miedo subo casi a la carrera. Subidas y bajadas casi continuas por tierra húmeda en la que derrapábamos continuamente. Algún riachuelo, discreto, casi de forma disimulada al inicio. Posteriormente más y más agua hasta ser una constante en el camino. Temo por el metatarso en un terreno tan irregular: correr por las laderas con los pies inclinados lateralmente es lo que más me afecta. Sin embargo parece que las Ultra Raptor logran mantener  los pies estables dentro y no tengo la más mínima molestia durante casi toda la carrera. Carlos está maravillado con el paisaje y es que O Courel no deja impasible a nadie. Es la tercera vez que lo visito este año y siempre me sorprende. Reflexionamos acerca de lo afortunados que somos al tener estas montañas al lado de casa y de cuanta gente conoce parajes como los Picos de Europa o el Pirineo y nunca ha pisado O Courel o Ancares. A lo tonto llegamos al primer avituallamiento en Parteme (km 6,5) donde nos separan de los de la “larga”. Cargamos las pilas y tiramos millas, Carlos y Ramiro, Sancho y Quijote. Las Dulcineas vienen detrás pisando los talones.

A partir de aquí comienza una subida por senderos aceptablemente fáciles y luego un descenso técnico hasta el río, por el cual transcurrirá buena parte del recorrido. Hay barro, tierra, piedras, agua, ramas, espinas (muchas espinas)y de todo cuanto se os pueda ocurrir. Pero esto es Trail del puro, del bueno. Del que te adormece las piernas y cuando crees que ya no puede subir un metro más te obsequia con una bajada de infarto esquivando árboles y derrapando en la tierra hasta el río, que te recibe fresco y cristalino para devolverte el color perdido al rostro. Nuevo avituallamiento, esta vez en Contido (km 13) y buenas sensaciones.



Estamos relativamente frescos, encantadísimos con el recorrido y con ganas de más monte. Salimos al trote tras un breve refresco y recargar los bidones de agua. Avanzamos alegres por una pista de piedra y tierra que, tras lo anterior, se nos antoja una alfombra de hierba.


Tan felices y contentos vamos que sólo cuando sentimos el ruido de los coches y avistamos una carretera próxima nos damos cuenta de que llevamos un buen rato sin ver una baliza. Retrocedemos sobre nuestros paso, y vaya si retrocedemos. Casi 3km, sus 250m de desnivel acumulado y un total de 26 minutos perdimos hasta encontrar de nuevo el camino. “Tranquilo Carlos que ya no queda nada”; nunca me arrepentiré tanto de decir unas palabras. Iniciamos una de las peores subidas del recorrido que con el desnivel que tenía, lo resbaladizo del terreno y lo cansados que estábamos ya, se nos hizo eterna e insufrible. Desde arriba escuchamos voces femeninas y Carlos le grita “ánimo Rosa”. Por un momento pensé que Rosiña, nuestra Rosiña, se había colado en el Trail pero luego descubrí que Rosa en catalán significa Manuela. Ya nos pisan los talones las chicas así que hay que apurar el paso. Alcanzamos la cumbre (casi el Everest, diría yo) e inciamos un nuevo descenso que nos llevaría ya hasta las calles de Quiroga con un final por la calle Real y meta en el Albergue. Carlos me aplica el viejo truco de esprintar al final para llegar delante (todavía tiene malas artes de asfaltero, pero se le perodona porque es nuevo en esto). Objetivo cumplido, sin más que unas leves molestias en la planta del pie, y pensando ya en el próximo reto que iba a ser el Trail Aldeas do Courel pero después de un razonamiento poco lógico y de dejarme liar por Blas, Jabalí y Luis, será el ULTRA TAC si no muero en el intento.


viernes, 15 de mayo de 2015

CASting en la montaña con Pedro

CASting en la montaña con Pedro
(Jabalí para los amigos)




Uno de los personajes más conocidos por los montes de Galicia y parte del extranjero, Pedro se ha ganado la simpatia de todos los a los que nos   gusta el monte, por su alegria y su gran compañerismo.

Aficionado a las faldas:  escocesas, corre con ellas (tranquilidad a su familia lo tenemos vigilado y se porta bien) y a divertirse, ya tiene un lugar en corazoncito de los CAStrones y CAStronas, porque aunque no tenga numero de socio, lo hemos adoptado como si fuera nuestro.
Los trails nunca seria lo mismo sin su escoba, aunque probablemente despues de tener que aguantar a Grinch durante 18 horas en la UTAC (te vas a cagar brother) abandone esa afición que tanto le gusta de cerrar las pruebas.

Pedro: gracias por ser como eres tio, nos vemos en un par de semanas.



1 – NOMBRE: Pedro




2 – FECHA DE NACIMIENTO: 11 de Junio del 76

3 – PROFESIÓN: Funcionario

4 – UNA COMIDA: El arroz

5 – UNA BEBIDA: La Cerveza

6 - ¿DESDE CUANDO EN LA MONTAÑA?: Desde hace poco comparado con muchos.

7 - ¿PORQUE LA MONTAÑA?: Porque me aporta paz a mi interior inquieto



8 - ¿POR QUÉ “EL JABALÍ  Do SACHO”? Es una larga historia , dejemoslo que es mi nombre artístico.

9 - ¿ESTAS TAL LOCO COMO DICEN O SON RUMORES? Rumores , yo soy muy anormal.

10 - ¿QUE  TE GUSTA HACER EN LA MONTAÑA?: Estar con gente como el que me envió esta encuesta.

11 - ¿CUAL HA SIDO TU MAYOR  LOGRO EN LA MONTAÑA?: Hacer un free trail  con mi amigo  Blas para toda la gente a la que quiero.

12 – UN LUGAR DONDE NO TE CANSAS DE IR:
A la playa de las Tres Piedras en Sanlucar .

13 – UN LUGAR DONDE NO VOLVERIAS:
A un pueblo con banderas batasunas

14 – UN LUGAR DONDE TE GUSTARÍA IR:
A Chamomix , pero con la peña.

15 – ALGO QUE SIEMPRE LLEVAS AL MONTE:
El movil.

16 – ALGO QUE NUNCA LLEVAS AL MONTE:
La cartera.

17 – UNA PRUEBA EN LA QUE TE GUSTARÍA TOMAR PARTE.
Ultra de Bandoleros.

18 – UN RETO:
Los 203km de los Faros desnudo

19– RECOMIENDALE A ALGUIEN LA MONTAÑA: Pues ahora mismo me viene a la cabeza un maestro del crono como es el gran Antonio Martinez , algun dia lo veremos ,seguro.

20 - ¿POR QUÉ SI O PORQUE NO EL CAS? El CAS es siempre SI , el no ponerse su camiseta no quiere decir que no  lo sintamos  como el que más, sería imposible con toda la gente que forma esa gran familia a la que quiero y admiro con locura , sin presiones ,que no me gustan.

21 - ¿Qué TE IMPULSA A SER CORREDOR ESCOBA?
Coincidir con gente como Blanca y ayudar a un amigo como Luis.

22 – CUENTANOS LO QUE QUIERAS.
Empecé por salud y a día de hoy , correr se ha convertido en una filosofía de vida .Ahora todo gira en torno a ello , lo que comes , lo que descansas, cuando duermes ,distancias , recorridos ,lectura, amistades...es mi vida , después de mis niñas claro.


Gracias por acordaros de mí, como siempre