Estructura web

viernes, 20 de febrero de 2015

CASting en la montaña con Rosa Vaamonde


CASting en la montaña con Rosa Vaamonde


Vamos allá.
Leedlo con calma, vale la pena.
Hoy en CASting tenemos a un personaje típico de los montes galaicos.

Conocida por muchos y apreciada por todos, no sabíamos muy bien como Rosiña, fue a caer en las zarpas del CAS, hoy se encarga de desvelarnos el secreto.

Se ha ganado el cariño de todos por su compañerismo y la alegría que pone en todo lo que hace (aunque a veces parece que muerde).

Polifacética en los deportes y en sus habilidades, lo mismo la puedes ver corriendo por el monte como… bueno, cualquier comparación animal me puede costar un disgusto, así que mejor, como una loca (mejor ¿no? Rous) , que remando en un kayak que sería la envidia de David Cal, que ejerciendo de hooligan del Crat.

Leed su blog vale la pena: http://cronicasdomaquis.blogspot.com.es. Es más que interesante.


(¿Fixeno ben Rosiña?, El Grinch)


1 - NOME: Rosa Vaamonde

2 – DATA DE NACIMIENTO: 18/10/1966

3 – PROFESIÓN: Funcionaria

4 – UNHA COMIDA: Calquera que non perpetre eu.


5 – UNHA BEBIDA: Antes e durante: auga de coco e auga. Logo xa veñen as birras, que son a miña auténtica motivación pa afojar polo monte. O ben que saben despois.

6 - PARA IR O MONTE, ¿DIVINA DA NORTE OU COA CARA LAVADA?: Bueno, eu coa cara lavada tou ijualmente divina da morte, pero normalmente poño protección, non vaia ser o demo. Protección con color desa que logo mancha os panos, as luvas, o buff e veña todo lixado. Ti usas protección verde, Grinch?

7 - ¿DESDE CANDO NO MONTE?:   Mellor sería “para cando o monte?”. Polo de ajora, e desde hai dous anos, son trotadora ocasional de pistas, montículos, outeiros e montes pequerrechiños.

8 - ¿POR QUE A MONTAÑA?: Por que o monte?  [corrixo eu] Porque aborrecín correr en asfalto. Paréceme aburrido e lesivo. Cando viñen vivir a Coruña a cidade facíaseme demasiado asfáltica e fun virando cada vez máis a saír por pistas de terra (polo Mero, a Torre, San Pedro e Bens). Logo, a primeira vez que pisei unha carreira montuna, a subida por San Pedro de Rochas en Esgos, decateime de que dera xusto co que estaba buscando. E non, non me refiro a chejar de última. Trátase de que ademais da beleza da paisaxe, o ambiente é outro mundo: a xente máis relaxada, falas moito, combinas carreira, trote e reptar nas encostas, fas moitas risas, caes de cu, botas moitos xuramentos, éncheste de merda, enchóupaste, maldís o momento en que te inscribiches, paras a axudar a un acalambrado / esguinzado ou o que se tercie, impórtache un pemento o tempo e cando volves para a casa o subidón é tal que mesmo cando nos días seguintes ao baixar as escaleiras tes que termar deses adoquíns que che saíron no sitio dos cuádriceps, debúxaseche no careto un sorriso bobalicón e xa estás devecendo por outra.




9 - ¿QUE CHE GUSTA FACER NO MONTE?: Apampar, perderme, mollar os pés, encherme de merda (dispensando), perder os foljos, perder a noción do tempo, rir, suar, deixarme ir, deixar a mente en branco, desfrutar o momento.

10 – CAL FOI O TEU MAIOR LOGRO NO MONTE?: Parar para axudar cando foi necesario. Son unha pésima trotadora, así que o máis meritorio que poida ter feito é botar unha man. Home, tamén me fixo ilusión completar 53 km no Camiño dos Faros, pero máis que estar orgullosa por min o que me quedou foi un profundo agradecemento cara á organización e a xente que me acompañou no camiño. O mérito é deles. E os que fixeron os 203 xa non che quero contar!

11 – UN LUGAR ONDE NON CANSAS DE IR: As Fragas do Eume. Gustaríame ter máis tempo para chegar a aborrecer sitios preciosos, pero como non o teño e as Fragas están a man, podo confirmar que non as aborrezo por moito que vaia.

12 – UN LUGAR ONDE NON VOLVERÍAS: Mentres estou correndo sempre hai un momento en que digo que non volvo correr nunca máis, pero lojo se me pasa a tontería. En realidade volvería a todos os poucos montes que coñezo. Pero dos entrenos que fixen, o lugar que menos me gusta é a Zapateira, que para a xente de Coruña é moi socorrida pola proximidade, pero pouco agradable.

13 – UN LUGAR ONDE TE GUSTARÍA IR: Quizais algún día correr nalgunha desas marabillosas probas de Madeira e Canarias que soamente vin en fotos e me dan envexa da malísima.

14 – ALGO QUE SEMPRE LEVAS AO MONTE: Compañía. Correr pola cidade asócioo xeralmente a un hábito solitario, pero o monte pide ir en grupo.

15 – ALGO QUE NUNCA LEVAS AO MONTE: Présa.

16 – UNHA PROBA NA QUE CHE GUSTARÍA TOMAR PARTE. Calquera á que teña ocasión de ir por axenda (copada) e forma física (lamentable) Se pode ser, cunha parte nocturna; este verán corrín por primeira vez con frontal e descubrín en min unha veta mineira oculta ou aljo así.

17 -¿SON AS MULLERES DE MONTE TAN RUDOS COMO DIN?, ¿E OS HOMES?
Somos xente requintada e sensible, cajonojlorio.


18 – UN RETO: Divertirme. Non mancarme. Ir sacando tempo para poder escapar ao monte de cando en ves.

19 – RECOMÉNDALLE A ALGUÉN O  MONTE:  Estou eu, que máis se pode pedir?  Ja, ja, ja!!!!!

20 - ¿POR QUE OU POR QUE NON CAS? Un día fun á carreira da Auga en Sada, e cando rematou había toldo, paparota, xente que berraba coma se falasen dunha leira a outra, un que me servía birra dunha xarra, outros que xogaban ao rugby cunha bica larpeira, e non sei como foi que acabei do CAS, ijual botáronme droja. Así que se che gusta a birra, os toldos, as paparotas, xogar ao rugby cunha bica larpeira e berrar, faite do CAS.
  
21 – CÓNTANOS O QUE QUEIRAS. Que tal publicitei o CAS? Justouvos?


(Gracias guapisima, sabemos lo dificil que es conseguir una entrevista con una famosa como tu)




lunes, 16 de febrero de 2015

I TRAIL DAS CAMELIAS (Concello de Vedra)

I TRAIL DAS CAMELIAS (Concello de Vedra)


Esta vez no toco madrugar demasiado, a las 07:30 pasaba a recoger a Fátima y Vedra está a menos de una hora, por lo que aún nos daba tiempo a desayunar.

Camino del primer trail “largo” de la temporada: “I Trail das Camelias”, el perfil prometía mucha pista y mucho correr, poco desnivel para la distancia, pero todo junto y en la segunda mitad, o sea, a ver que salía de allí, la idea era acompañarla a ella y a ver hasta dónde puede llegar.

Parecía que íbamos a tener frio y lluvia.

Mucha BTT ya que al mismo tiempo se celebraba la V edición de la ruta para bicicletas de montaña.

Cuando bajamos del coche,  lo primero que hago es mirarle las zapas, no vaya a ser que me venga otra vez con los zuecos, noooo, esta vez trae las ruedas buenas.

Desayunamos en una casita rural y a por los dorsales, aunque no había  muchos  inscritos, bastantes conocidos, entre ellos los incombustibles del Boimorto, Norris, Diego, etc.

Del CAS Luis Rodriguez y su cámara y su sonrisa  que no sé cómo coño hace pero no se pierde una el carbón.


Arrancamos con un poco de retraso,  y ni lluvia, ni frio.

Salimos hacia  el final y con calma, que esto es muy largo y hay tiempo para recuperar. Primer Km. paramos a ajustarle la mochila.

Bajada unos tres km y un pequeño atasco para para saltar un “regato” aprovecho para quitarme el cortavientos. Yo salto sin problemas, ahí viene Fati, coge impulso, se lanza, 
alcanza, más o menos la mitad del camino, “choff” sale sin problemas,

-  Joder, acabamos de empezar y ya voy empapada - bufa

Paramos a que se quite el chubasquero.

-   Que si la mochila, que si el río, que si calor, vaya carrera que me va a dar”

Unas cuantas subidas y bajadas, Fátima ve su “victima”, a la tercera en la clasificación femenina y se lanza, tanto que se pasa un cruce, unos 200 metros.

Y llegamos la rio, a correr tocan, la verdad es  que el camino es impresionante, va crecido,  una ruta que vale la pena. La dejo  ir delante, pero se me lanza demasiado, y esto no ha hecho más que empezar, pero  es que ya esta cerca  y Fátima huele pódium , aun así vamos demasiado deprisa para ser el km 7 y quedando todo el ascenso. Me coloco delante y ponemos el control de velocidad más o menos a 6 min/km, lo mantenemos y vamos alcanzando gente.

En el segundo avituallamiento, no  paramos, no se da cuenta, pero hemos adelantado a su “rival”  se lo digo un rato después cuando ya la hemos distanciado, aquí llevamos mejor ritmo.

Se acaba lo bueno en el km 15 se empieza a subir y ya no se para hasta el 25, salvo algunos pequeños descensos como para coger impulso.


Subimos monte a través, hasta un alto que nos permite ver un montón de km a la redonda y muy cerca de las obras del AVE, a partir de ahí casi todo el ascenso por pistas.

En el tercer avituallamiento se nos alcanzan es evidente que suben mejor que nosotros, arrancamos antes y los vamos manteniendo, Llegamos a un alto y giramos a la derecha, al fondo veo  un pico con una capilla, que tiene muy mala pinta.


- Seguro que acabamos subiendo hasta allí.

Efectivamente, ascendemos, y a unos 50 metros de tocarla, giramos y bajamos por una trialera “dificililla”.

-  Bueno, teóricamente la subida se acabó.

Bajo rápido y espero en la pista. Mi gozo en un pozo a 200 metros tenemos que volver a subir por una torrentera como la que hemos tomado para bajar.
En la Capilla de San Sebastián, yo me paro a contemplar las vistas, son impresionantes.
Nos alcanzan y nos superan.

-  Ya está, ya lo he perdido.
-   Tranquila que queda mucho y ella sube mejor pero ahora ya es todo cuesta abajo. (Mentira podrida).

Control de paso y a bajar.

- Tira que tengo que para un momento, (parada a pis) y a colocar la mochila que me va rozando), Cuando arranco en el asfalto delante de mí se cae un corredor, paro un momento a ayudarle, está bien, no pasa nada.
No sé el tiempo que puede estar parado, pero me tiro cuesta abajo a la caza y captura de mi compañera, adelanto a un montón de gente, y me empiezo a preocupar por si se ha perdido, pregunto a un par de ellos, llego donde la otra chica y también le pregunto si va delante:
-  Uyy si debe estar fuerte porque arranco hace un rato y ni  se le ve.
Acabo de mirar el Garmin y me salen 5 km a 5:00 más o menos hasta que la alcanzo.
- Joder… ¿Pero te has vuelto loca?
Quería distanciarla                                                   - Tranquila que ya no te coge, ni ella ni Killian Jornet.


Espero que no lo pague después.
Curioso, corremos un trecho al lado de la vía del tren
Pistas y más pistas, un buen tramo de asfalto.
Pasamos un área de interpretación con uno molinos muy chulos.
Venga que ya falta  poco.
Cruzamos la autopista y vemos un desvío para el trail corto.
-  ¿No hay nadie para controlarlo?
-    Parece que no
-   ¿Joder y si se me cuelan?
-    Reclamamos.

Otra vez sale como una loca, está claro que el pódium es suyo sea como sea.
En el km 39 entramos en un bosque, y empiezo a sospechar que van a ser más de 40, cruzamos un kilómetro y medio de barrizal y otra pista.

La veo un poco desanimada  por los km de más. y se queja de las piernas, pero ya estamos al lado.
Al cruzar la meta escucha "tercera chica" y le cambia la cara.

Abrazo.

Y ahora si os y habéis tragado todo este coñazo os hago el resumen:

Un trail bonito, muy bien organizado, buena señalización, mejores voluntarios, avituallamientos más que correctos, perfil para los que les gusta correr pero que vale la pena. El tercer tiempo fantástico: cerveza, bocatas,  bollos preñaos,  bizcocho con nata….


Personalmente encantado, con la compañía y con el pódium de la Fati que seguro que no va a ser el único.
Aunque no soy nada competitivo, reconozco que ha sido divertido buscar el trofeo con mi adoptada.
Creo que el poco más de una hora que nos llevo la vuelta ha sido el tiempo más largo que ha estado en silencio en su vida, je, je.
Eso si con una cara de felicidad que daba envidia.


jueves, 5 de febrero de 2015

CASting en la montaña con MARIO GONZÁLEZ


CASting en la montaña con MARIO GONZÁLEZ

Puede presumir de haberse convertido en muy poco tiempo en el personaje más odiado de la noche de los martes y los jueves en el paseo marítimo de Sada, sus interminables sesiones de técnica de carrera torturan sitemáticamente las mentes y los  cuerpos de los pobres "atletas" del CAS mientras sonrie malévolo haciendo caso omiso de los persistentes crujidos articulares que rompen el silencio de la noche.
Este es nuestro director deportivo, Mario, con un un curriculum que asusta a nivel deportivo (gran velocista y saltador) y como entrenador (preparador de grandes campeones),  un día cayo de la burra y se dio cuenta que lo de correr como un loco esta bien, pero que lo del monte esta mucho mejor, sobre todo a ciertas edades... 
Por fortuna esta gran persona ha caído en las fauces de CAS y aqui lo tenemos.




1 – NOMBRE:
Mario González Rodríguez

2 – FECHA DE NACIMIENTO:
16/03/1977

3 – PROFESIÓN:
Gestor deportivo

4 – UNA COMIDA:
Arroz con pescado  (si es rape o mero, mejor que mejor).

5 – UNA BEBIDA:
Agua sola y la filtrada con fermento de cebada y lúpulo. Cuando consigamos un patrocinio  de alguna marca de cerveza pondré nombres.



6 - ¿DESDE CUANDO EN LA MONTAÑA?:
Desde siempre, mis padres me llevaban a mis hermanos y a mí al Galiñeiro a patear  y a comer por la zona.

7 - ¿PORQUE LA MONTAÑA?:
No me quiero ponerme muy zen, pero es un lugar que me hace recordar de dónde venimos y hacia donde no debemos ir para cargárnoslo todo. No es sólo un lugar de entreno, por eso cuando ves paquetes de geles y basura  por el suelo del monte me enveveno.

8 - ¿QUE  TE GUSTA HACER EN LA MONTAÑA?:
Todo lo que se me ocurre…

9 - ¿CUAL HA SIDO TU MAYOR LOGRO EN LA MONTAÑA?:
No hay un momento o hito, cuando dices quiero subir a ese pico sin parar de correr y lo consigues ,  ése es un gran logro tanto física como mentalmente.

10 – UN LUGAR DONDE NO TE CANSAS DE IR:
Cualquier lugar al aire libre en contacto con el mar o con el monte me vale. Siempre por fuera.

11 – UN LUGAR DONDE NO VOLVERÍAS:
Siempre digo lo mismo pero al Marineda o garitos por el estilo. (Pero muy a mi pesar siempre acabo volviendo).

12 – UN LUGAR DONDE TE GUSTARÍA IR:
A los Andes, tienes un 5.000 cerquita de las ciudades,  como ir de Coruña a Santiago.





13 – ALGO QUE SIEMPRE LLEVAS AL MONTE:
Ganas de candela y el móvil por si me paso con la candela.

14 – ALGO QUE NUNCA LLEVAS AL MONTE:
Los malos rollos se quedan en casa, y cuando vuelves del monte a veces sorprendentemente no los vuelves a encontrar. Y como Fede, música. Me gusta oir al monte, mis pisadas, …

15 – UNA PRUEBA EN LA QUE TE GUSTARÍA TOMAR PARTE.
La Ultra Trail de Mont Blanc, ya puestos. Sólo hay dos pequeños inconvenientes, uno de ellos es que nunca corrí una Ultra y otro que tampoco he estado nunca en los Alpes. Son dos pequeños inconvenientes que espero arreglar en pocos años. Ya sabéis Sección de Montaña, hay que organizar una excursioncita a los Alpes.

16 – UN RETO:
Este 2.015 tengo dos retos, acabar el Trail del Courel y la Extreme Lagos. Y por supuesto, aguantar toda la temporada sin romperme más de los que estoy,…

17 – ¿COMO SOPORTA UN ATLETA CON UNA  GRAN TÉCNICA EN LA PISTA COMO TU EL VER  A LAS MANADAS DE  MAMUTS CON ZANCADA DE HIPOPOTAMO QUE SOMOS LA MAYORIA DE LOS TRAILEROS, NO TE DAN GANAS DE LLORAR?
Lo de gran técnica es mucho decir, gran parte de lo que aprendo es  en  base a mis fallos. Y ganas de  llorar no, más bien cuando llevas corriendo un rato detrás de un “mamut” y ves que se te va cada vez más , piensas (de forma bastante negativa con improperios por medio, claro) corriendo así no llegar muy lejos. Y vaya si pueden ir lejos,  mientras yo con la técnica de carrera y que si la abuela fuma  me quedo arrastrándome por los carreiros, ellos cruzan la línea de meta. Ya os iré contando pero estoy dándole vueltas a la adaptación de la técnica de carrera al monte, según los distintos tipos de terreno. Iros preparando los del grupo del Paseo que vais a ser las cobayas.

18 – RECOMIENDALE A ALGUIEN LA MONTAÑA:
Olvídate del tiempo y de los tiempos. Sólo eres tú y visualizar que habrá más allá de la curva que hay ahí delante.


19 - ¿PORQUE O PORQUE NO EL CAS?
Ya he pasado por unos cuantos Clubes de atletismo y el CAS es distinto a ellos. En el resto de clubes había un equipo deportivo y se trataba de crear una masa social alrededor del equipo  a posteriori, (cosa que habitualmente fallaba). En el CAS, es la masa social la que genera  las distintas secciones  deportivas en función de las motivaciones y demandas de los integrantes del club. Creo que el club nos lo  transmite. La idea de que “todo el mundo cuenta para hacernos más grandes” y eso es  lo que genera la gran implicación de directiva y  socios.

20 – CUÉNTANOS LO QUE QUIERAS.

Sr. Valdés gracias. Porque solo por no aguantar los vaciles de mis marcas y de mis ritmos me haces entrenar más y más duro. Que sepas que lo del Pindo no se volverá a repetir!!! 



Espero que con todo lo que te he hecho la pelota, el Grinch libre unos cuantos días de técnica






lunes, 2 de febrero de 2015

III TRAIL SAN ALBERTE (RIBEIRA)

III TRAIL SAN ALBERTE (RIBEIRA)


 Una vez más las chicas dejando más que alto el pabellón del CAS Montaña, este fin de semana , hemos contado con dos representantes en el  III Trail San Alberte en Ribeira, prueba de 13, 5 km muy exigente.

Nuestras Fátimas: Fátima Rodríguez y Fátima López,cumplieron con sus objetivos, apoyadas desde el primer momento por Nacho que hizo un seguimiento exhaustivo de la prueba.

Una de ellas no sabemos cual, nos ha enviado una pequeña nota, sobre sus sensaciones en el día de ayer.

Hoy he tenido mi bautismo en una carrera de trail. 

El trail de San Alberte. La salida ha sido muy rápida pero en pocos km ya comenzaba a distanciarse un poco el mogollón de gente.

En el km 3 empezaba la técnica más exigente. Subidas y bajadas técnicas por algún cortafuegos, las vistas al llegar arriba espectaculares merecían la pena. Pero si ya era difícil subir. Mucho más exigente fue bajar.

Para ser el primer trail lo he pasado bien y muy contesta con el resultado. Décima posición en categoría femenina. Y con ganas de más que ya no es poco."

(Foto "prestada" por la ESCUELA DE BOXEO CANARIO)